ถึงบ้านแล้วโว้ยย

               เป็นรัยก้อไม่รู้ จะกลับบ้านทีรัย ฝนเม่งตกทุกที  วันนี้ก็เหมือนเดิมอีกซะ แวะซื้ของให้แม่ที่เซ็นทรัน พอลงมาที่จอดรถท่านั้นแหละ ฝนตกเม่ง เปียกหมดไปทุกส่วน  เฮ่ย มันซวยอารัยของกุว่ะ  แต่พอจะใกล้ถึงบ้านเท่านั้นแหละ  โห  ไม่มีฝนตกซักหยด  แงๆ ตกแล้งเราชัดๆ นางฟ้าจัยร้าย อย่าให้เจอน่ะ เดี๋ยวจะหอมแก้มซักที อิอิ

               กลับบ้านมาถึง ก้อเหมือนเดิมเลย นอน 555+ เพราะเมื่อวานประชุมดึก แล้วยังไปหารัยกินอีก ได้นอนเกือบ ตี 4 อิอิ  แต่รู้สึกกลับมาครั้งนี้  เป็นสิ่งที่ดีๆจิงๆ แม่ปลุกตื่นมาตอนเย็น  อาบน้ามเสร็จแล้วก้อได้ทานข้าวร่วมกะครอบครัวกันพร้อมหน้า ซึ่งไม่ได้ทานมานานแล้วว  ที่สำคัญ  แม่ซื้อของโปรดมาให้อีกและ อิอิ อิ่มโครตๆเลยอ่ะ  จากนั้นก้อนั่งคุยกัน บราๆๆ ตามภาษาคนแก่ๆกัน  เด็กๆอย่างนิชคุณเลยเซ็งๆ  เฮ่ยยย  แต่สุดท้ายก้อได้ข้อคิดดีๆมามากมาย

              เปิดทีวีมาดูข่าวๆหนี่ง  โอโห  ประทับใจมากก มีแม่คนนึงเป็นมะเร็งแล้วกำลังท้องอยู่ด้วย  แต่ไม่ยอมรับการรักษา เพราะรู้ว่าถ้ารักษา สารเคมีหรือสิ่งอันตรายจะเข้าสู่ตัวลูก  ยอมให้ลูกคลอดออกมาก่อนแล้วจึงไปรักษา  แต่ผลสุดท้ายมันสายไปแล้ว สายเกินกว่าจะที่รักษา  ถ้าเป็นคนๆอื่น  คงจะรักษาตัวเอง  ให้เอาลูกออกไปก่อน  ทัมยังงัยก็ได้ให้ตัวเองหาย  แล้วจะท้องใหม่ค่อยว่ากัน  แต่แม่คนนี้ไม่เลย  ยอมที่จะทนทุกข์ทรมาน  รอจนกว่าลูกจะคลอดๆแล้วรักษาตัวเอง  เพราะกลัวว่าลูกจะได้รับอันตรายจากการรักษา  เป็นแม่ผู้ประเสริฐ์แท้ๆ
              ปล.  ขอบขอบคุณพ่อกะแม่ ที่ทำให้เราเกิดมา  ปู่กะย่าที่คอยอบรมสั่งสอน แล้วก้อ ลุงพนธ์กะป้ารมณ์ ที่คอยให้คำแนะนำตลอดเวลา  และอีกมากมายๆที่กล่าวไม่หมด  ว่างๆก้อมาทานข้าวกันอีกนะคับๆ  ขอขอบคุณจิงๆ
              ปล.2  รู้สึกเขียนไม่ค่อยดีเลยวันนี้ อาจเพราะรีบเขียน เวลาหมดแย้วว อ๊ากก ไปล่ะๆๆ