ตรรกะป่วยๆ “ถ้าไม่อยากเปียกน้ำ ก็อย่าออกมานอกบ้านดิว่ะ”

นี้เป็นอีกปีที่ผมไม่ได้เล่นสงกรานต์ เพราะว่า เจอภาพตายายคู่นึง ท่านสูงอายุมากแล้ว
ตาขับรถส่วนยายนั่งเอียงข้างถือปิ่นโต ตาพยายามขับรถเบี่ยงไปเลนขวา แต่คงกลัวรถยนต์ผมที่ตามหลัง
เลยขับกลับไปเลนซ้าย แต่ก็เกือบประมาณกลางถนน
ยังไงแล้วก็ไม่พ้นรัศมีสาดน้ำ พอขับไปใกล้ๆกลุ่มเด็กสาดน้ำ ก็โดนสาดจนเละเลย

ยายพยามเอาเสื้อคุมมาบังปิ่นโตแล้วก็ตัวเอง
แต่ก็เอาไม่อยู่ เปียกไปหมดทั้งคู่
ผมนึกในใจขอให้ตายายกลับจากธุระเสร็จแล้วเถอะ ถ้ากำลังไปแย่แน่ๆ
ผมขับรถอยู่ด้านหลัง เห็นภาพและสีหน้าหมด เลยหมดอารมณ์เล่นทันที

เหตุการณ์คล้ายๆตอนประถมหน้าบ้านเพื่อนผมเอง ที่ทำให้ผมเลิกเล่นน้ำยาวๆเลย
ปีนั้นรวมตัวกับเพื่อนข้างๆบ้าน นัดกันไปเล่นสงกรานต์หน้าบ้านเพื่อน
มีพ่อซ้อนท้ายมากับลูก พ่อใส่เสื้อกันฝนมาคงคิดไว้แล้วว่าต้องโดนสาด แต่ลูกไม่ได้ใส่ คงมีตัวเดียว
จากนั้นพ่อขับช้าๆมาจอดแล้วเปิดกระจกหมวกกันน็อค กำลังจะบอกบางอย่าง
เพื่อนผมก็มือเร็วไปหน่อย สาดลูกเปียกหมดเลยเพราะลูกไม่ใส่เสื้อฝน
พ่อบอกว่า เห้ยอย่าสาด (ไม่ทันแล้ว) เห็นไหมจะไปส่งเด็กเรียนพิเศษ (ทำหน้าแบบโกรธมาก)
ผมหันไปดูช่องระหว่างหน้าลูกกับหลังพ่อ ก็มีแฟ้มใส่หนังสือเรียนอยู่ เงิบเลย
จากนั้นวงแตกทันที.. ขอโทษพ่อกันใหญ่ นับตั้งแต่นั้นผมเลยเลิกเลย รู้สึกผิดมาก
พึ่งเริ่มกลับมาเล่นเมื่อปีสองปีที่แล้วเอง แต่ก็เล่นแค่หน้าลีการเด้น (ห้างชื่อดังที่โดนคาร์บอมแห่งหนึ่งในจังหวัดหาดใหญ่)
หรือไปเล่นที่เล่นกันเยอะๆ เพราะไม่อยากไปสร้างความเดือนร้อนให้คนอื่น

ที่เล่าๆมา ผมก็เคยพลาดมาก่อน
ผมแค่อยากจะบอกว่า เราเล่นได้ แต่ก็อย่าไปรบกวนคนอื่นที่เขาไม่ได้เล่น ไม่อยากสนุกกับเราด้วย
เล่นสนุกแต่ตัวเอง ไปลำบากคนอื่นก็ไม่ไหว สังเกตุคนบ้าง ไม่ใช่จะสาดอย่างเดียว
บางคนเขามีเหตุผลจริงๆที่ต้องออกมา ต้องไปทำงานบ้าง ต้องกลับบ้านไปหาญาติบ้าง หรือเด็กๆไปเรียนพิเศษบ้าง
ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ออกมาให้ตัวเองเปียกหรอก จริงไหม ?
นึกถึงใจเขาใจเราเป็นสำคัญ ถ้าเราต้องไปธุระจริงๆแล้วโดนสาดน้ำจะรู้สึกยังไง

ปล.ขอโทษเพื่อนอาร์ม เพื่อนเนม เพื่อนเบล เพื่อนอรุ แล้วก็เพื่อนท็อปด้วย ที่พยายามลากไปเล่นให้ได้ แต่ก็ไม่ได้ไป ไว้เจอกันปีหน้าน่ะ ถ้าพวกนายกลับมาอีก :D