ชีวิต(เ)ปิดเทอม [ Episode2 ]

       ห่างหายกันไปนานเรยที่ไม่ได้มาเจอกัน  ก้อเพราะว่าคอมมันเสียย เศร้าเรยย  จำเล่นรัยก้อไม่ได้  เพสบุ๊คก้อไม่ได้เล่น  เอ็มก้อไม่ได้ออน  เหมือนชีวิตมันขาดอารัยไปซักอย่างงง  แต่ก็ทำให้รู้ว่า  การฝึกจิตใจให้เข้มแข็งตัดจากสิ่งที่เราติดเนี่ยมันยา่กแค่ไหนน
       ก้อมีเรื่องราวต่างๆ มากมายๆ ที่ไม่ได้เขียนและถ้าเขียนก้อคงจะเขียนไม่หมด  เอาเปงว่านึกอารัยได้ก้อจะเขียนล่ะกัน  หุหุ
       วันรับปริญญารุ่นพี่ ก้อได้มีโอกาศไปแสดงความยินดีกะพี่ปราชคนสวย เพราะถ้าไม่ไป  เดี๋ยวคุณพี่จะน้อยไจ  อิอิ  เราก้อน่ะตั้งใจจะไปเต็มที่  แต่ดันลืมตั้งนาฬิกาปลุก  ก้อเลยตื่นสาย งานเข้าเรย เราก้อรีบอาบน้ามอาบท่าแต่ตัวเต็มที่  แล้วก้อวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปลานจอดรถ  แล้วก้อขับออกไป  ดันลืมซื้อดอกไม้  ต้องแวะซื้อดอกไม้อีก  พอซื้อเสร็จจะขับไปขณะ  รถยังติดแบบว่าโครตๆ  กว่าจะถึง  เกือบจะเป็นลม  เท่านั้นยังไม่พอ พอถึงแระที่จอดรถเต็มอีก - -* กว่าจะหาที่จอดรถได้ ทำเอาเหงื่อไหลกันเลยทีเดียว  แต่โชคดีที่พอจะแซกไปจอดได้ อิอิ  แล้วก้อรีบลงรดมาอย่างรีบเร่งงเพราะกลัวว่าคุณพี่คนสวยจะไปหอประชุม  แต่ก้อทันน  รอดตัวไป อิอิ   ก้อไม่อยากจะบอกว่า  ร้อนมากๆ  ร้อนได้อีกและก้อร้อนสุดๆ แต่ก็ยังเห็นแต่ละคนยังยิ้มได้  ยังวุ่นกับการถ่ายรูปโดยไม่กลัวดำ เฮ๋ย นับถือกานจิงๆ

       แล้วก้อวันสอบไฟนอลวันสุดท้าย ก้อจบลงก้อได้ไปเลี้ยงฉลองอารัยต่างๆมากมายๆ  ทั้งเพื่อนๆในกรุ๊ป และเพื่อนเก่าๆที่ลงมาได้เจอกันมากมายๆ  ไม่ว่าจะเป็น ไอแมน  ไอแม็กแอล ไอแม็กผี กลอง อรุ อาร์มแก่ ไอชะม้อย  และอีกมากมาย แต่ที่ลงมาไม่ได้เจอแ่ต่โทรบอกก้อเห็นจะมีไอนันท์  ปีม  เจ  ไอหมีเกมส์

        แต่ก่อนที่จะกลับบ้านก้อได้มีโอกาสไปชมนิทรรศการภาพถ่าย ที่ Craft House&Art Gallery ซึ่งมีหมุดเวียนให้ชมทั้งปี  ก็ได้เข้าไปดูพบกับรูปภาพถ่ายที่สวยงามมากมายเลย แต่ไปสดุดกับภาพๆนึง ปรากฏว่าเป็นของครู รร. เรานี่เอง ก้อเลยถ่ายมากันให้ดู

          โดย  คุณครูกิจจา  ชูเชิด  ให้ความหมายกับภาพๆนี้ว่า  "การดูภาพจากกล้อง  หลังจากที่ได้ถ่ายภาพไปแล้ว  สามารถสร้างความสุขให้กับตนเองและกลุ่มเพื่อนๆ ได้"

          และแล้วก้อมาถึงวันเปิดเทอม  แต่เปิดได้วันแรกก้อพายุเข้าซะแล้ว  ฝนตกหนักมาก  ลมแรงแบบสุดๆ  น้ำท่วม มอ เลย  มหาลัยเลยสั่งปิด  ก้อเลยได้มีโอกาสขับรถเล่นๆไปรอบเมืองหาดใหญ่  ปรากฏว่าน้ำท่วมมากมายย  บางที่ถึงหน้าอกกันเลยทีเดียว  อารัยมันจะหนักขนาดนี้เนี่ยย  ไม่ไหวจาเคียร์  ไฟฟ้าและน้ำถูดตัดหมด  ก็เลยจะโทรหาพ่อแม่ก้อสัญญามือถือถูกตัด  อารัยมันจะเลวร้ายขนาดนี้

          แล้ววันนี้ก็ได้มีโอกาสไปแพ็คของจัดส่งให้ผู้ประสบภัยน้ำท่วมกับมหาลัยด้วย  โดย มอ ได้เปิดเป็นศูนย์กลางรับความช่วยเหลือและส่งความช่วยเหลือให้ผู้ประสบภัยด้วย  สิ่งของจากประชาชนก็หลั่งไหลมาไ่หยุด  ฮอก็มารับของตลอดเวลากันเลยทีเดียว  กะว่าจะไปลงพื้นที่แจกของ แต่เรือดันหมดเลยไม่ได้ไปซะงั้น แต่ไม่เปงรัยพุ่งนี้กะจะไปช่วยอีก

          สุดท้ายก็อยากจะกับคนๆนึงว่า  เบื่อมากกับคำว่า  "ขอโทษ"  ขอร้องเหอะอย่าพูดอีกเลย  ถ้าพูดแล้วไม่มีสมองที่จะคิดว่าจะทำให้มันดีขึ้นอ่ะ  ก็อย่าพูดดีว่า  ก็ไม่อยากว่าหรอก  เฉยหลายครั้งแล้ว เผื่อว่าจะคิดได้  จะทำได้ดีขึ้น  แต่ไม่เลยยิ่งไม่พูดก้อเหมือนยิ่งแย่ลง  อยากรู้จิงๆ ว่าคิดไม่ได้บ้างเหรอ  ครั้งนี้ถ้าไปคนเดียวจะไม่ว่าเรย  แต่นัดเพื่อนไว้อีก 2 คนอ่ะ  ก้อย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าออกไปกะเพื่อน  แล้วมีงี้อีก  อุดส่านั่งรอ  ก็อยากจะรู้ว่าจะโทรมาเมื่อไหร่  จะโทรมาบอกกันบ้างไหม  แต่ไม่เลย  รอจนเลยไป  45  นาทีแล้ว  ก็ไม่มีอารัยก็เกิดขึ้น  เซ็งสุดๆแล้วก็เลยโทรหา แต่ก้อได้ยินคำแก้ตัวดีๆ  ก็แค่อยากจะรู้อ่ะ  โทรบอกโทรถามซักคำไม่มีเลยเหรอ  ทีกับคนบางคนอ่ะโทรได้โทรดี คุยได้เป็นวันๆ  เหี้ยจิงๆ ก็ได้รู้กับเพื่อนอ่ะไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องไปแคร์มันแระ   เสียความรู้สึกมากว่ะ